Historia Warszawskiego Domu Technika
Historia Warszawskiego Domu Technika sięga 1901 roku. To właśnie wtedy Stowarzyszenie Techników w Warszawie zdecydowało się na wybudowanie własnego gmachu, który miał być centrum życia towarzyskiego jego członków. Budynek miał także służyć do realizacji celów naukowych i technicznych. W lipcu 1903 roku przystąpiono do budowy obiektu pod kierownictwem Jana Fijałkowskiego, który opracował również główny projekt inżynierski. Za opracowania architektoniczne odpowiadał W. Marconi, za ogrzewanie i wentylację C. Rodkiewicz, natomiast za oświetlenie K. Karczewski. Już 28 listopada 1905 roku gmach został oddany do użytku.
Warszawski Dom Technika w ogniu działań wojennych
W wyniku działań wojennych (1939-1945), gmach Domu Technika został znacznie uszkodzony. Na początku wojny spaliła się trzecia i czwarta kondygnacja, natomiast reszta budynku spłonęła po upadku Powstania Warszawskiego. Nie udało się ocalić bogatego wyposażenia wnętrz, a także dekoracyjnych rzeźb zdobiących zewnętrzne części obiektu. Tuż po wojnie powstała jednak Naczelna Organizacja Techniczna, która w grudniu 1947 roku przystąpiła do obudowy Domu Technika.
Plany te udało się zrealizować w 1949 roku. W trakcie prac skupiono się przede wszystkim na frontowej elewacji budynku, przywracając jej dawny secesyjny wygląd, wraz z elementami neobarokowymi i neorokokowymi. Do dziś jest ona ważnym elementem warszawskiego krajobrazu i została z tego tytułu wpisana do rejestru zabytków stolicy. Obecnie w obiekcie mają swoją siedzibę Stowarzyszenia Naukowo-Techniczne oraz prowadzimy wynajem powierzchni biurowej i wynajem sal konferencyjno-szkoleniowych, które mogą pomieścić od 15 do 450 osób.
